Een jaar geleden, een klein kantoortje, in een verloren hoekje van een groot schoolgebouw. Het is mijn laatste dag in loondienst. Het is voor de leerlingen al vakantie, maar twee leerlingen wilden toch graag een laatste afspraak. Een meisje komt binnen, samen met haar moeder. Ik heb met dit meisje een intens traject achter de rug. Ze kwam bij ons op school na een tijd thuiszitten. Extreme faalangst maakte dat ze het niet had gered op de vorige school. Haar oud klasgenoten doen dit jaar examen vwo, zij doet nog een keer de vierde. Samen zijn we aan de slag gegaan met de angst. We hebben alle negatieve gedachten onder ogen gezien, en omgebouwd naar meer zelfcompassie. Ze heeft uitgehuild nadat ze toch weer dichtsloeg bij een proefwerk, waarna we samen de docent vroegen om een mondelinge herkansing. We hebben samen een alternatief bedacht voor die ene opdracht die ze echt niet aandurfde, samen de docent gevraagd om dit als toets te tellen, en samen gejuicht toen ze daarvoor een 8 haalde. Ze is boos geweest, bang geweest, verdrietig geweest. Maar heel, héél langzaam zag ik een zaadje van zelfvertrouwen landen. Stapje voor klein stapje zag ze haar angst onder ogen, en ging het aan. Ze kreeg weer grip, hield vast en nam regie. Dapper lijmde ze de stukjes van haar zelfbeeld aan elkaar, steeds weer als het even mis ging, tot ze zo goed vast zaten dat het beeld niet meer brak als het toch even niet lukte. Ze groeide, in vaardigheden, maar vooral als mens. Er kwamen weer lichtjes in haar ogen, een lach op haar gezicht, ruimte voor gek doen met vriendinnen. 

Haar moeder ken ik niet, ze is bijna 18, maar ze wilde haar moeder graag bij deze evaluatie hebben. Ik schets het verloop van het afgelopen jaar, en bedank haar dat ze me toeliet in haar proces. 

Ze kijkt haar moeder aan: “Mama, ik wilde graag dat je hierbij was. Ik heb het heel zwaar gehad, en heel veel steun van je gevraagd. Je hebt me beschermd, opgevangen en getroost. Maar ik heb hard gewerkt, en het gaat weer goed met me. Ik wil je vragen om mij dat vertrouwen te geven. Je mag me weer loslaten mama!”

Zo ontzettend mooi dit, bijzonder als je iemand zo tot bloei mag zien komen