Een basisschool, 9.15. De leesles is begonnen. Een rollenspel, voor 1*, 2* en 3* kinderen. Groepjes worden gevormd en een jongen zoekt vertwijfeld naar de andere twee ‘sterren’ om het verhaal te lezen. 

Wiebelend en springend luistert hij tot de 1*, tergend langzaam, zijn zin gelezen heeft. Als hij zelf mag leeft hij op, teleurgesteld dat hij maar drie zinnen mag. Hij wacht vol ongeduld tot de 1* en 2* hun volgende stukje lezen… 

9.45: de instructie begint. Tijdens de uitleg voor de plussers bekijkt de jongen alvast zijn werk. Nee toch, dezelfde als gisteren, en die snapt hij niet! Paniek slaat toe, en ineens hoort hij de juf zeggen: “…en bij opdracht 2 vul je één van de woorden op de lege plek in.” Nog meer paniek, want hoe moet opdracht 1 dan? En 2, hoe wil de juf dat hij die maakt? Hij slaat zijn schrift dicht en smijt het opzij. Ik leg het terug en vraag zachtjes wat hij moet doen bij opdracht 1. Weer paniek, dit kan hij niet, veel te moeilijk. Ik vraag hem om te lezen wat er boven de opdracht staat. “Zet een streep onder de aanhalingstekens”. “Huh, is dat alles? Oooo”. Tien seconden later is hij klaar. Opdracht 2: “Maar ik heb de uitleg gemist, straks doe ik het helemaal fout.” Ik vraag hem om de tekst boven de opdracht te lezen. “Omcirkel het woord wat het best in de zin past. Ooooo…” Twee minuten later is hij klaar met opdracht 2, én 3. 

10.15: evaluatie met de juf. Ik geef aan dat hij in paniek raakte omdat hij de instructie had gemist, maar dat het prima lukte met de aanwijzingen boven de opdracht. Ik spreek ook uit dat het hem wel erg makkelijk afging. Tja zegt de juf, eigenlijk hoort hij bij de plussers, maar hij kan niet zelfstandig werken… 

Veel hoogbegaafde kinderen zitten vast in deze cirkel. Deze jongen gaat volgende week samen met mij starten met pluswerk, zodat hij kan laten zien wat hij kan en uitgedaagd wordt om te leren. Samen met school gaan we zoeken naar wat hij nodig heeft.